INDEKS RĘKOPIŚMIENNYCH LITERARIÓW STAROPOLSKICH Powstałą z inicjatywy Marii Renaty Mayenowej oraz Kazimierza Budzyka Kartotekę rękopiśmiennych literariów staropolskich tworzono od roku 1959. Osobną część projektu, kierowaną przez Jerzego Woronczaka z Wrocławia, stanowiła rejestracja zawartości rękopisów średniowiecznych. W początkowym okresie realizacji projektu planowano objąć kwerendą rękopisy nowożytne z bibliotek na terenie całego kraju, jednak ze względu na ograniczony zasób sił i środków zdecydowano się ograniczyć jej zakres do zbiorów warszawskich. Rejestracji podlegały utwory pisane wierszem oraz elogia, a przez pewien czas także teksty prozatorskie. Pomysł stworzenia komputerowej bazy bibliograficznej narodził się na początku lat '70, został jednak porzucony ze względu na dość znaczne koszta realizacji w ówczesnych warunkach.
Prac nad kartoteką zaprzestano w roku 1994, wraz z odejściem na emeryturę długoletniej kierowniczki projektu, dr Marii Zachary. Opracowany materiał zawiera opisy katalogowe literariów rękopiśmiennych (w tym także tekstów okolicznościowych oraz użytkowych) z bibliotek warszawskich (870 kodeksów) oraz Biblioteki im. Zielińskich w Płocku (21 kodeksów). Baza stanowi zatem wartościowe narzędzie badawcze, umożliwiające wyszukiwanie i identyfikację utworów często niepublikowanych i trudnych do odnalezienia w inny sposób.